Урбанистичкото планирање е технички и политички процес кој опфаќа користење на земјиштето, заштита и користење на животната средина, јавната благосостојба и дизајнот на урбаната средина, вклучувајќи воздух, вода и инфраструктура која поминува во и надвор од урбаните области како што се транспорт, комуникации и дистрибутивни мрежи. Урбанистичкото планирање исто така се нарекува урбано и регионално, градско и рурално планирање или некоја комбинација во различни области. Урбанистичкото планирање има многу форми и може да ги сподели перспективите и практиките со урбанистички дизајн.

Начелата за урбанистичко планирање гарантираат уреден развој на населби и заедници кои патуваат во и надвор од урбаните средини или ги делат ресурсите со неа. Урбанистите во областа се занимаваат со истражување и анализа, стратешко размислување, архитектура, урбан дизајн, јавни консултации, препораки за политиките, имплементација и управување.

Урбанистичките планери работат со сродни полиња на архитектура, пејсажна архитектура, градежништво и јавна администрација за да постигнат стратешки, политички и одржливи цели. Раните урбанисти  често биле членови на овие сродни полиња. Денес урбанистичкото планирање е посебна, независна професионална дисциплина. Дисциплината е поширока категорија која вклучува многу различни под-области како што се планирање на користење на земјиште, зонирање, планирање на животната средина, планирање на транспортот и паркови и рекреација.

Основни методолошки принципи на кои се засновува планските документи се: принцип на комплексност и интегралност, интердисциплинарност, динамичко-структурален приод и принципот на демократичност и транспарентност.

Урбанистичкото планирање е многу повеќе од обезбедувањето на услови за похумано живеење и работа на граѓаните, рамномерен и одржлив просторен развој на населените места и градбите, рационално и одржливо користење на просторот, заштита на недвижносто културно наследство и заштита и унапредување на животната средина и природата, со овој правилник се утврдуваат урбанистичките начела потребни за изработка и спроведување на урбанистичките планови и урбанистичко-плански документации.

Урбанистичкото планирање првенствено подразбира  донесување на важни одлуки на долг рок и нужно се потпира на проценката на идните текови. Самиот квалитет на изработка на планските алтернативи произлегува од  креативниот талент стручните лица во оваа област .

Оптимистичкиот принцип на планирањето инсистира на поставување на радикални задачи, и од таму носи поголем ризик од вметнување на идна реалност во однапред поставени калапи кои не мораат да бидат по мерка. Како втор битен принцип на урбанистичкото планирање кој инаку е помалку исклучителен и значајно флексибилен го руши ризикот од погрешните процени така што повеќе упатува отколку што пропишува и дава само груби контури на постоечката посакувана состојба.

Исполнувајќи го законскиот норматив, просторното и урбанистичко планирање преставува континуиран процес со кој се оформува изработување, донесување и спроведување на просторен план и урбанистички планови во насока за да се обезбеди уредувањето на животната стредина и природата.

Самата важност за изработка и донесување на детални урбанистички планови е основа на развојот на секоја општина. Урбанистичкиот развој е речиси невозможен без потребната техничка документација и јасна намена на секоја парцела и област.